ارزیابی متغیر های فضایی زمانی و نیروی عکس العمل زمین هنگام راه رفتن در بیماران پارکینسون و افراد سالم

مقدمه: بیماری پارکینسون با ناهنجاری­های حرکتی از جمله تغییر الگوی راه رفتن همراه است. هنوز اطلاعات موجود در زمینه ویژگی­های کینتیکی راه رفتن در این بیماران ناکافی است. هدف این تحقیق ارزیابی ویژگی های فضایی-زمانی و نیروی عکس العمل زمین هنگام راه رفتن در بیماران پارکینسون و مقایسه آن با افراد سالم بود. مواد و روش ها: تعداد 14 مرد مبتلا به بیماری پارکینسون با دامنه سنی 50 تا 75 ساله و 16 مرد سالم با دامنه سنی مشابه مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از یک سیستم تحلیل حرکتیvicon    (100 hz) با چهار دوربین سری t و دو دستگاه صفحه نیروی kistler (1000 hz) متغیر های فضایی زمانی و نیروی عکس العمل زمین در مرحله استقرار راه رفتن اندازه­گیری شدند. بعد از حذف نویز و پردازش داده­ها برای تحلیل آماری از آزمون independent t-test در محیط نرم افزار spss-19 و 05/0 <α استفاده شد. نتایج: سرعت راه رفتن، طول گام، اوج دومین نیروی عمودی، و نیروی عکس­العمل عقبی-جلویی (جلو برنده) در بیماران به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود(05/0 p <). مدت زمان حمایت دوگانه در بیماران بیشتر بود(05/0 p <). نیروهای عکس­العمل زمین در پای چپ و راست در هر دو گروه قرینه بود(05/0 p >). بحث: کاهش سرعت راه رفتن و افزایش فاز حمایت دوگانه در افراد پارکینسون ناشی از نوعی انطباق سیستم عصبی-عضلانی برای جبران ضعف تعادل باشد. قله دوم نیروی عکس العمل عمودی (fz3) با نیروهای عکس­العمل عقبی-جلویی (پیش برنده) ارتباط مستقیم دارد و کاهش این نیروها در بیماران پارکینسون ممکن است به دلیل کاهش سرعت راه رفتن باشد. البته راه رفتن آهسته در دراز مدت ممکن است خود موجب ضعف عضلانی گردد.